Dobermany to psy bardzo dumne, o silnym charakterze, dużej wytrzymałości, obdarzone ogromnym temperamentem i nieprzeciętną sprawnością fizyczną. Cechy, które uczyniły je znanymi – wrodzona agresywność, ciętość oraz niewrażliwość na ból – w miarę rozwoju hodowli zostały znacznie złagodzone.

Dzisiejsze dobermany to zwierzęta o spokojniejszym usposobieniu, nie oznacza to jednak, że utraciły swoje zdolności obrończe. Ich zalety mogą niekiedy przysporzyć problemów, jeśli właściciel nie będzie potrafił odpowiednio wychować swojego pupila.Doberman jest psem wyhodowanym do pracy. Ma silną, atletyczną budowę i duszę sportowca. Potrzebuje dużo ruchu na świeżym powietrzu. Nie tylko wpłynie to korzystnie na jego muskulaturę, ale pozwoli także rozładować nadmiar energii. Bez problemów dostosuje się również do życia w mieszkaniu. Jak większości psów bardzo odpowiada mu rola hołubionego kanapowca.

Pies tej rasy wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem, jest zwierzęciem towarzyskim, uczuciowym i bardzo często bywa zazdrosny o względy właściciela. Nie powinno się go izolować od rodziny. Pozbawiony możliwości przebywania z ludźmi i innymi zwierzętami może stać się agresywny. Ma doskonałą pamięć i nawet po wielu latach nie zapomina doznanej krzywdy. Odznacza się wysoką pobudliwością – gdy postanowi zaatakować, bardzo trudno odwieść go od tego zamiaru.

Doberman jest bardzo czujny i doskonale pilnuje terenu, a umiarkowana hałaśliwość sprawia, że nie jest uciążliwy dla otoczenia. Nigdy nie szczeka bez wyraźnego powodu. Każdy intruz, który próbowałby wedrzeć się na jego terytorium, zostanie natychmiast unieszkodliwiony. Znawcy rasy uważają, że te psy najlepiej pracują w grupach składających się z trzech lub czterech osobników.Ze względu na walory użytkowe znalazł zatrudnienie w policji, służbach granicznych, a nawet w oddziałach piechoty morskiej. Wykorzystuje się go do odnajdywania ludzi zasypanych pod gruzami, do ochrony prywatnych posiadłości, zakładów przemysłowych i magazynów, ale głównie utrzymywany jest w charakterze psa do towarzystwa.

Doberman jest inteligentny i pojętny, chętnie współpracuje z właścicielem. Jednak silny i niezależny charakter sprawia, że nie podporządkowuje się ślepo woli człowieka. Stosunki miedzy panem i psem powinny opierać się na współpracy, a nie na łamaniu psychiki zwierzęcia w myśl błędnie pojętej nauki posłuszeństwa.

Chcąc osiągnąć sukces wychowawczy i zapewnić naszemu ulubieńcowi prawidłowy rozwój, powinniśmy od pierwszych chwil pobytu szczenięcia w domu poświęcić mu dużo czasu i uwagi. Naukę należy rozpoczynać jak najwcześniej i nie stosować przymusu fizycznego. Szkolenie należałoby prowadzić pod okiem doświadczonego trenera. Nie wolno rozpoczynać szkolenia obronnego bez uzyskania przez psa pozytywnego wyniku w zakresie kursu podstawowego posłuszeństwa.Większość dorastających dobermanów przechodzi tzw. okres buntu, polegający na tym, że pies testuje, na jak dużo może sobie pozwolić. Im bardziej nasz pies będzie nam posłuszny, tym łatwiej będzie powstrzymać jego zapędy, dlatego warto zawczasu o tym pomyśleć.

Należy zaznaczyć, że nie jest to pies dla każdego. Potrzebuje przewodnika zrównoważonego, spokojnego, konsekwentnego i silnego psychicznie, który będzie potrafił poskromić niezależną i dominującą naturę dobermana. Źle prowadzony może być niebezpieczny nie tylko dla otoczenia, ale również dla swojej rodziny.

Jest psem jednego pana. Oznacza to, że akceptuje wyższość tylko jednej osoby, pozostałych domowników traktuje po przyjacielsku, ale jako równorzędnych członków stada. Doberman jest opiekuńczy wobec dzieci, z którymi mieszka, ale nie przepada za obcymi maluchami, dlatego nie należy nadużywać jego cierpliwości.

Szpic mały to piesek żywy, pełen energii i chęci do zabawy, przyjaźnie nastawiony do świata. Poziom instynktu stróżowania u psa tej rasy jest różny w zależności od osobnika – niektóre szpice małe są nieufne, inne zaś cechuje bardziej otwarty charakter. Generalnie są to pieski czujne i szybko reagujące, dlatego mają tendencję do oznajmiania szczekaniem o każdej niepokojącej zmianie w otoczeniu. Szpic mały silnie przywiązuje się do właściciela.

Szpice małe sprawdzają się w roli dzwonka alarmowego, przede wszystkim jednak są wspaniałymi psami do towarzystwa.

Szpice małe chętnie i szybko się uczą. Można z nimi uprawiać agility (klasa Small), taniec z psem, rally-o. Szpic mały nie wymaga od swojego właściciela ciągłych i intensywnych ćwiczeń – z dużą ochotą pójdzie na dłuższy spacer, jak i zalegnie obok kochanego pana na kanapie. Należy jednak zaznaczyć, że te małe pieski potrafią być także uparte i samowolne, szczególnie jeśli wyczują słabość przewodnika.

Wady i zalety

Greyhoundy to efektowne i eleganckie psy, które niewątpliwie zwracają uwagę swą wyrafinowaną budową. Charakteryzują się wyjątkowo przyjaznym i łagodnym usposobieniem, uwielbiają dzieci i są bardzo wierne. Nie są psami kłopotliwymi, doskonale nadają się do trzymania w mieszkaniach pod warunkiem, że mają zapewniony odpowiedni spacer. Dość długo dojrzewają i są bardzo wrażliwe, więc należy je traktować delikatnie. W stosunku do obcych wykazują dystans.Greyhoundy na spacerze są żywe i chętne do biegania, chociaż opinie wygłaszane przez laików, że muszą biegać godzinami, aby dać ujście nagromadzonej energii, są błędne. Pies, dla którego właściciel nie zaplanował kariery wyścigowej, musi jedynie odbyć codzienny, długi spacer, podobnie jak inne rasy. Greyhound przeznaczony na sportowca musi odbywać także odpowiednie treningi i specjalne spacery, pomagające w utrzymaniu kondycji wyścigowej.

Ze swoim doskonałym wzrokiem i szybkością, umożliwiającą prześcignięcie ofiary, psy te były nieocenionymi myśliwymi na otwartych przestrzeniach. Polowały na jelenie, sarny, lisy i zające.

Dziś greyhoundy startują w dwóch konkurencjach. Jedna to pogoń po torze za sztucznym zającem (dystans ok. 480 m przebiegają średnio w 27-28 sekund). Druga to coursingi – do konkurencji staje para psów. Oceniania jest nie tylko szybkość, ale również technika pogoni. Wabik ustawiony jest zakosami, tak aby udawał ucieczkę prawdziwego zająca.

Ciekawostką jest fakt, że w Anglii nie krzyżuje się między sobą psów biegających po torze z tymi, które biorą udział w coursingach. Psy coursingowe mają silniejsze przednie partie ciała i mogą nie sprawdzić się w biegu po torze. Należy podkreślić, że greyhound jest krótkodystansowcem – potrafi więc rozwinąć zawrotne szybkości, ale na krótkim odcinku.

Greyhoundy to psy bardzo kontaktowe i łatwe w układaniu w porównaniu z innymi chartami. Dobrze wychowane greyhoundy są posłuszne i reagują na głos swego pana, przybiegając na wołanie. Nieposłuszeństwo i brak reakcji na wołanie wynika najczęściej z nieodpowiedniego wychowania i jest winą właściciela.Nie można jednak zapominać, że charty posiadają wrodzoną skłonność do gonienia wszystkiego, co się rusza, dlatego spacer z nimi powinien być przemyślany. Zdarza się, że niefrasobliwość i brak wyobraźni właścicieli zwierzęta te przypłacają własnym życiem.

Oprócz niewątpliwych zalet psa myśliwskiego i wyścigowego, greyhoundy pozostają wspaniałymi psami rodzinnymi. Nadają się dla osób odpowiedzialnych, które będą potrafiły okazać im dużo uczucia i zadbać o bezpieczeństwo na spacerach.

1. Wszystkie składniki umieść w wysokim, wąskim naczyniu – np. słoiku miarce, lub specjalnym pojemniku. Żeby nie brudzić całego blendera kielichowego, do miksowania użyłem blendera ręcznego Braun MQ9 z klasyczną końcówką. 
2. Zmiksowany koktajl można dowolnie wzbogacić szczyptą kakao, cynamonu, a nawet chili. Smacznego!

Piękny pointer to przede wszystkim pies pracujący. Dopóki będziemy o tym pamiętać i patrzeć na niego przez pryzmat tej wiedzy, wszystko będzie w porządku. Zwierzak ten musi mieć stawiane zadania, którym będzie się starał sprostać – w pracy cechuje go bowiem duża ambicja i nieustępliwe dążenie do celu.

Ta jego cecha może być zaletą – na przykład dla myśliwego lub osoby zajmującej się psim sportem – ale także jest źródłem potencjalnych kłopotów. Niewybiegany pointer, któremu nie daje się możliwości rozwijania wrodzonych predyspozycji, może się stać niepodporządkowanym, trudnym do opanowania uciekinierem.

Pointer jest zwierzakiem bystrym, który chętnie i szybko się uczy. Ma dobrą pamięć oraz wspaniały węch. W domu zachowuje się spokojnie, szybko uczy się też zachowywania czystości.

Nazwa rasy, pochodząca od angielskiego słowa „to point” – „wskazywać”, wiele mówi o sposobie pracy tego psa. Główne zadanie pointera to staranne przeszukanie pola – pod wiatr – i wskazanie myśliwemu znajdującej się na tym terenie zwierzyny, najczęściej bażantów i kuropatw. Pointer specjalizuje się bowiem w ptactwie. Pointery najlepiej pracują w tzw. suchym polu, czyli na lądzie, co nie znaczy, że nie można ich nauczyć pracy w wodzie. Większość przedstawicieli rasy dobrze aportuje, choć teoretycznie ich pierwotnym zadaniem było wystawianie zwierzyny pod strzał łowczego.

Ze sposobu pracy pochodzi utrwalone zjawisko tzw. stójki – pies, czując zapach zwierzyny w polu, zamiera w charakterystycznej pozycji, z wyprostowanym grzbietem, wyciągnięty jak struna, z uniesioną przednią łapą.

Czy osoba, która nie jest myśliwym, może jakoś inaczej spożytkować energię i umiejętności naszego bohatera? Oczywiście, że tak! Wszelkie rodzaje sportów związanych z szybkim poruszaniem się – bikejoring, skijoring, canicross – będą odpowiednie, podobnie jak agility, w którym to sporcie stosunkowo lekki, szybki i sprawny pointer na pewno da sobie radę.

Pointer to pies bardzo inteligentny, który szybko i łatwo się uczy, natomiast bardzo źle reaguje na przemoc, szczególnie psychiczną. Szorstko traktowany zamyka się w sobie i nie bardzo chce wykonywać polecenia, co niedoświadczeni przewodnicy mylnie interpretują jako „upór”. Pointery dość szybko dojrzewają – choćby w porównaniu do swoich niemieckich kuzynów, wyżłów – dlatego pracę nad posłuszeństwem należy zaczynać wcześnie.

Psy te źle znoszą brutalność, dużo więcej osiągnie się z nimi odpowiednio manipulując nagrodami i pochwałami. Warto utrwalać wrodzoną u tego psa stójkę, nawet jeśli nie zamierzamy z nim polować. Zawsze przecież możemy wziąć udział w konkursach pracy psów myśliwskich.

Pointer jest doskonałym pomocnikiem myśliwego. Zresztą wielu hodowców tej rasy zajmuje się także łowiectwem. Jednak osoby nie mające wiele wspólnego z polowaniami również znajdą w nim wspaniałego towarzysza, pod warunkiem że są ludźmi aktywnymi i bardzo lubią wycieczki poza miasto (lub tam mieszkają).

Pointer jest bowiem typowym psem dużych przestrzeni. Może być dobrym towarzyszem rodziny z dziećmi, jednak wówczas dorośli powinni wygospodarować odpowiednio dużo czasu, żeby zapewnić pointerowi zajęcie i możliwość wybiegania się.

Rasa nie nadaje się dla osób starszych. Nie sprawdzi się także u kogoś, kto chce mieć w psie realnego obrońcę – nie do takich zadań był pointer stworzony.